Bu yazıda yeterince yozlaşmış olan gündelik siyaset ve ideolojik tartışmalardan sıyrılarak insan olmanın birtakım işlevlerinden bahsetmek istiyorum. Doğru olmaktan, iyiliken ve kötülükten…

   Doğru olduğunu iddia eden her insan sözünü tutmalıdır. Bu kimi zaman şartlar onun aleyhinde gelişip, sözü tutmasının bir yararı olmayacağı açıkça görülse bile gerçekleşir. Artık insanlık hem verilen sözleri çabuk unutuyor, hem kendi menfaati olmadığı yerde iyilik yapmaya bile tenezzül etmiyor.

   İyilik demişken, iyiliğin kaynağı, mesneti nedir hiç düşündük mü? Bir kişiye iyilik yapıyorsanız, muhtmelen ona olan acımanızdan veya kendinizi orada hayal ettiğinizden ya da o durumun benzerini daha önce yaşadığınızdan yapmışınızdır. “Ben de iyiliğe muhtaç olabilirdim.”  Yada bu kişi size daha önce bir iyilik yapmış, bir işinizi kolaylaştırmış da olabilir. Velhasıl iyilik çoğu zaman bir mesnete yahut amaca ihtiyaç duyar. Halbuki Tolstoy buna şöyle karşı çıkıyor: “Eğer iyiliğin bir nedeni varsa, sonunda bir ödülü varsa o iyilik değildir.”  İyiliğe iyilikle karşılığı herkes verir, peki kötülüğe karşı iylikle karşılık verene rastladınız mı? Asıl yücelik burada saklıdır işte. Bunu pek çok iyi dediğimiz insan dahi başaramaz.

   Kötülük, iyiliğe göre daha görecelidir. Kötü bir insan, kendine göre haklıdır ve iyidir. Pek çok kötü, eyleminin şartların bir gereği olduğunu düşünür. Bu eylemi iyilik olarak savunmayabilir, ancak kötülük olarak da kabul etmez. Desmon Tutu’nun da dediği gibi: “Bana güç veren, doğru olanı yaptığımı bilmektir.” Bu söz herkes için geçerli olsa da eğer bir kötü buna yürekten inanıyorsa, bu bizim gözümüzde zalimlik, onun gözünde ise haklılıktır.

   Küresel çağı yaşadığımız, büyük akılların baskınlığını hissettiğmiz şu günlerde ancak gündelik hayatın iyilikleri ve dayanışması bizi bir nebze olsun ayakta tutabilir. Salgınlar baş gösteriyor, savaşlar bitmek bilmiyor, yoksulluk ve gelir dengesizliği her geçen gün artıyor. İnsanlık doğa şartlarınca değilde, yine insanlarca yeni süreçlere ve evrim aşamalarına itiliyor. Gündelik hayatın içindeki sorunlarımız bile küresel hale geldi.  Burada çözüm belki de basitliğe sığınmaktır, sadelikteki mutluluğa ulaşabilmektir. Kardeşinin elini tutmak, annene bir hediye almak, babanla tavla oynamaktır, tanımadığın birine sebepsiz yere iyilik yapmaktır.

   İyiliğe iyilik her kişinin, kötülüğe iyilik er kişinin, iyiliğe kötülük ise şer kişinin işidir. (Şeyh Edebalı)

Devrim Tankut