Sol görüş yıllar boyu kendi içinde kavga vermiş, bu kavgalar aşırı sol grupların dahi taban tabana ters düşmesine yol açmıştır. İki taraf da birbirini faşist olmakla, ajan olmakla, devrimcilik davasını anlamamakla, devrim ruhuna ihanet etmekle suçlayabilir. Velhasıl solun içinde sancı çoktur, tıpkı zihninde sürekli kavgalar veren, hayat yorgunu bir emekçi gibi…

Şimdilerde HDP çatısında siyaset yapan bir siyasetçi bir vakit şöyle bir tabir kullanmıştı: “Solun katlanılmaz sancısı: Milliyetçilik”. Burada göze çarpan ilk çelişki, bu kişinin “Kürt Milliyetçiliği” yapan bir gerici partide siyaset yapıyor olması olabilir. Esasen sol çevrelerce, özellikle farklı etnik gruplar içeren ülkelerde, milliyetçilik şovenizmi yaygın olmamalı. Bunun yaygınlaşması solun kucaklayıcılığını ortadan kaldırabilir. Ancak eşitlik ve özgürlük gibi kutsal kavramların savaşını vermek için milliyetçilikten başka nerden destek alabiliriz? Şüphesiz milliyetçilik bu gibi kavramlar için önemli bir araçtır. Ancak bu araç her kişinin elinde mundar olmamalı, zihinlerde bir fikir, bir güç kaynağı olarak bulunmalıdır. Siyasetin içinde ana unsur olmasa da kültürde ve ekonomide temel taşı olmalıdır. Ziya Gökalp de Türkçülüğün Esasları isimli eserinde “Kültürdeki yolumuz Milliyetçilik, Siyasetteki yolumuz Halkçılık’’ tabirini kullanmıştır. O dönem sosyalizmin Türk Milleti için pek de uygun bir ideoloji olmadığını söyleyen, Türkçülüğünden şüphe olunamayacak Gökalp’in fazlası bir milliyetçilik gütmek, bizleri zamanla bu şovenizme kaydırabilir. Bunu görebilmek dahi milliyetçiliğin sol görüş için bir sancı değil, bir ilaç olduğunu anlamak için bence kafi. Bu yazı içinde solcu olmanın milliyetçiliğe engel olmadığına dair daha fazla bahis açmayacağım. Bu konuda değerli büyüğüm İlhan Kızılcebe’nin Utku Gazetesi’nde yayınlanan, “Ulusçu (Milliyetçi) düşünce Solcu olmaya Engel mi?” adlı yazısını okumanızı tavsiye ederim.

Milliyetçiliğin aksine solun esas sancıları Rusçuluk ve Maoculuk olabilir. Kendi tarihinden, Türk sosyalistlerinden, Türk özgürlük savaşçılarından bihaber solcular, sürekli Stalin, Mao ve Sovyetler üzerinde durarak asıl sancıya yol açmaktadırlar. Emperyalizmle harp etmiş ve onu kovmuş olan Atatürk’ü dahi en ağır dille eleştirerek asıl sancıya yol açmaktadırlar. Evet, bir solcu evrensel olmalıdır, olaylara evrensel bakabilmelidir ama bu evrensellikte kendi halkını unutursa kompradorluktan ileri gidemez. Lenin’i anlamak önemlidir, ama daha önemli olan Atatürk’ü ve Galiyev’i anlamaktır. Çünkü onların hem davası hem ulusu bizdendir…

Türkiye entelektüellerinde görülen bir moda da “Halkların Kardeşliği” sloganı altında Kürtçülük veya Ermenicilik sempatizanlığı. Ne tesadüf ki yazının başında alıntı yaptığımız kişi de bu entelektüellerden. Bunların bir kısmı malum partiye kaymış ve solculuktan iyice uzaklaşmış, bir kısmı ise solcu gençlerin aklını zehirleme gayretinde. Bana kalırsa solun en önemli sancısı, ülkemiz için Kürtçülüktür.

Kendisini solcu(!) olarak tanımlayan, Kürt siyasi hareketinin temsilcisi olduğunu savlayan HDP’yi bir sancı olarak görmek dahi solculuğa saygısızlık olur. Şeyh Sait’in davasını haklı bulan bir zihniyet değil sosyalist, tatlı su solcusu bile olamaz.